چرا باید درباره کبری رضایی حرف بزنیم، حتی اگر خانواده‌اش نخواهند؟
پس بیائید با احترام اما با صدای بلند بگوییم که کبری رضایی فقط یک نام نیست آینه‌ای است از رنج پنهان هزاران مهاجر و ما باید این آینه را نشکنیم بلکه رو به آن بایستیم
نویسنده: انوری
در روزگاری که «سکوت ابزار تثبیت خشونت شده، اطلاع‌رسانی می‌تواند تنها امیدی برای توقف تکرار جنایت باشد. مرگ فجیع کبری رضایی-دختری مهاجر که جسد تکه تکه شده‌اش در بیابان‌های حصارک تهران پیدا شده - فقط یک تراژدی خانوادگی نیست بلکه هشداری‌ست برای همه‌ی مان!»
در این پرونده نه تنها رسانه‌های رسمی سکوت کرده‌اند بلکه خانواده قربانی هم تمایلی به علنی شدن ماجرا ندارد. قابل درک است آن‌ها داغدارند ترسیده‌اند و شاید امیدی به عدالت ندارند. اما اگر ما هم سکوت کنیم نه تنها حق آن دختر از بین رفته بلکه زمینه برای جنایت‌های مشابه هم‌وارتر می‌شود.
چرا باید اطلاع رسانی کنیم؟
چون قتل با این شدت از خشونت پیام دارد: «زندگی مهاجر بی‌ارزش است.»
باید پاسخ داد که این‌طور نیست. چون سکوت هم‌دستی با بی‌عدالتی است. اگر نترسیم و روشنگری کنیم افکار عمومی می‌تواند پلیس و رسانه‌ها را به واکنش وادار کند.
چون‌که امنیت هیچ کدام از ما تضمین شده نیست اگر امروز چشم ببندیم فردا شاید نوبت خودمان یا عزیزان‌مان باشد. سکوت خانواده محترم است، اما سکوت جامعه خطرناک است.
نمی‌خواهیم درد آن‌ها را بیشتر کنیم نمی‌خواهیم سوژه‌سازی کنیم. می‌خواهیم از خون به ناحق ریخته شده سیری بسازیم برای حفاظت از جان‌های دیگر!
پس بیائید با احترام اما با صدای بلند بگوییم که کبری رضایی فقط یک نام نیست آینه‌ای است از رنج پنهان هزاران مهاجر و ما باید این آینه را نشکنیم بلکه رو به آن بایستیم. #کبری رضایی
